Tokio Hotel Zimmer 483

Przepraszam. Przepraszam morze fanek, których pokoje obwieszone są zdjęciami Billa Kaulitza, tabuny dziewcząt, które nie tak dawno szturmowały księgarnie kupując "Tokio Hotel. Najgłośniej jak potrafisz!". z tego co słyszałem najbardziej oczekiwaną przez polskie nastolatki książkę ostatnich miesięcy.

Tak pierwotnie miał zaczynać się ten tekst, a wszystko co poniżej miało być jedynie utrzymane w podobnym miażdżąco-lekceważącym stylu.
A tu proszę. Wcale nie jest tak tragicznie. Co prawda muzyka na "Zimmer 483" absolutnie mnie nie powala (to by dopiero było, jak ja bym znajomym w oczy spojrzał), nie chwyta za gardło i generalnie daleka jest od wywoływania podobnych emocji, ale jakimś cudem broni się przed totalną krytyką. No bo przecież nie wypada nie zmieszać ich z błotem, jeśli już ma się ku temu okazję.

Co więcej można powiedzieć o tym krążku? To przyzwoicie wyprodukowany album rockowy. Jak by to dziwnie nie brzmiało, to dzieciaki grają rocka.
Nowatorstwa i oryginalności w tym tyle, co klasy na polskiej scenie politycznej, ale trzeba przyznać, że osłuchali się chłopaki w punku, melodyjnym popie czy nawet metalowej klasyce. Chwycili za instrumenty (źli nie są) i tak sobie po prostu grają ku uciesze mas, głównie płci pięknej.

Tym razem popełnili 12 piosenek, które nie wyskakują ponad przeciętność, ale taki np. "Spring nicht" ma potencjał, by stać się przebojem okupującym muzyczne telewizje w najbliższych tygodniach. Ja narzekał nie będę, bo Vivy nie mam, dziewczęta znów będą wniebowzięte i tak oto za sprawą Tokio Hotel wszyscy będziemy szczęśliwi!
Trója z minusem.

Post został pochwalony 0 razy